معنی تکیه گاه خفته

حل جدول

تکیه گاه خفته

بالین

تکیه گاه

عماد

پشتیبان، عماد

تکیه ‌گاه

عمود

لغت نامه دهخدا

تکیه گاه

تکیه گاه. [ت َ ی ِ] (اِ مرکب) محل تکیه و محل آسایش و محل سکون و استراحت و متکا. (ناظم الاطباء). مسند. (آنندراج). محل اتکا. تکیه جای. آنجا که بدان تکیه کنند:
باغ از حریر حله بر گل زند مظله
مانند سبزکله بر تکیه گاه دارا.
کسائی مروزی.
ای شاه تاجدار که بر تکیه گاه ملک
هم پادشه نشینی هم پادشه نشان.
سوزنی.
مگر فضل من ناقص است ار نه من
بر او تکیه گاهی عجب کردمی.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 80).
تکیه گاه نصیب بعد الیوم
جز بر اکرام ذوالجلال نماند.
خاقانی.
تکیه گاه او فرق فرقدین است و سیرگاه او بر جناح نسرین. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 446).
بمعنی توان کرد دعوی درست
دم بیقدم تکیه گاهیست سست.
(بوستان).
از جهت خانه های رفیع و قصرهای مشید آراسته به تکیه گاه وتخت. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 27).
آرام و خواب خلق جهان را سبب توئی
زان شد کنار دیده و دل تکیه گاه تو.
حافظ.
از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه منست.
حافظ.
صباح عید که در تکیه گاه ناز و نعیم
گدا کلاه بسر کج نهاد و شه دیهیم.
عرفی (ایضاً).
نقش مراد طرح به اقبال میدهند
جمعی که تکیه گاه خود از بوریا کنند.
صائب (ازآنندراج).
بموی کمر ابروان همنشین
سر ناز را تکیه گاه از سرین.
ملاطغرا (ایضاً).
تکیه گاهم حلاوت است چو چشم
بالش مخملم شکرخواب است.
مفید بلخی (ایضاً).
|| به مجاز، پشت و پناه. (آنندراج). پناه و پشتی. (ناظم الاطباء):
نهادم تکیه گاه افسانه ای را
بهشتی کردم آتشخانه ای را.
نظامی.
ای کوته از صفات تو فکر بلندما
داغ تو تکیه گاه دل دردمند ما.
شاهدای گیلانی (از آنندراج).
رجوع به تکیه جای و تکیه گه شود.

خفته

خفته. [خ ُ ت َ / ت ِ] (ن مف / نف) خوابیده. خسبیده. بخواب رفته. (ناظم الاطباء). نائم. راقد. نومان. ناعِس. وَسِن. (یادداشت بخط مؤلف). ج، خفتگان:
ز ناگه بار پیری در من افتاد
چو بر خفته فتد ناگه کرنجو.
فرالاوی.
همه شب از ایشان پر از خفته دید
یکایک دل لشکر آشفته دید.
فردوسی.
نشانی نداریم از آن رفتگان
که بیدار و شادند اگر خفتگان.
فردوسی.
اگر خفته ای زود برجه بپای
وگر خود بپایی زمانی مپای.
فردوسی.
چه مرده و چه خفته که بیدار نباشد
آنرا چه دلیل آری و این را چه جوابست.
منوچهری.
خفته و مرده از قیاس یکیست.
؟ (از قابوسنامه).
گرچه بجفا پشت مرا داری خم
من مهر تواز دلم نگردانم کم
از تو نبرم از آنکه ای شهره صنم
تو خفته ای و بخفته بر نیست قلم.
؟ (از قابوسنامه).
خفته بگذار و مکن بیهده بیدارش.
ناصرخسرو.
خفته بجانی تو ز چون و چرا
نه بتن از خورد و شراب و طعام.
ناصرخسرو.
خرگوش وار دیدم مردم را
خفته دو چشم باز و خرد خفته.
ناصرخسرو.
بیدار شو فضیحتی ای خفته.
ناصرخسرو.
فرمودکه من خود را خفته سازم. (کلیله و دمنه). می اندیشم که چون مار خفته باشد، چشم جهان بین او را برکنم. (کلیله و دمنه). بادی از خفته جدا شد. (کلیله و دمنه).
عالمت جاهل است و تو جاهل
خفته را خفته کی کند بیدار.
سنائی.
تافتند از هوای نفس و فساد
بر سر خفته همچو در فنجک.
(از حاشیه ٔ اسدی نخجوانی).
صبح محشر دمید و ما در خواب
بانگ زن خفتگان عالم را.
خاقانی.
مسافران بسحرگاه راه پیش کنند
تو خواب پیش کنی اینت خفته ٔ رعنا.
خاقانی.
من ترا طفل خفته چون خوانم
که تویی خواب دیده ٔ بیدار.
خاقانی.
بربط که بطفل خفته ماند
بانگ از بر دایگان برآورد.
خاقانی.
چو همرسته ٔ خفتگانی خموش
فروخسب یا پنبه درنه بگوش.
نظامی.
سر خفتگان را برآری ز خواب
ز روی خرد برگشایی نقاب.
نظامی.
گر تشنگان بادیه را جان بلب رسید
تو خفته در کجاوه بخواب خوش اندری.
سعدی.
ملامت گوی عاشق را چه گوید مردم دانا؟
که حال غرقه در دریا چه داند خفته در ساحل ؟
سعدی.
خواب از سر خفتگان بدربرد
بیداری بلبلان اشجار.
سعدی.
بره خفتگان تا برارند سر
نبینند ره رفتگان را اثر.
سعدی (بوستان).
خفته خبر ندارد سر در کنار جانان
کاین شب دراز باشد در چشم پاسبانان.
سعدی.
|| گسترده شده بر زمین. (ناظم الاطباء). هیئت و شکل نائم گرفته. درازکشیده. (یادداشت بخط مؤلف): آن وقت پیغام آوردند از امیر و پس به پرسش خود امیر آمد و وی به اشاره خدمت کرد خفته. (تاریخ بیهقی). || غلیظ و هنگفت شده مانند شیر. (ناظم الاطباء). بسته. زفت شده. خاثر. نقیض بریده. زباد. دفزک. هدل. (یادداشت بخط مؤلف): عجلد؛ شیر خفته یا شیر دفزک زده و جغرات شده. (منتهی الارب). لبن رائب، شیر خفته. شیر بشب داشته تا خامه ٔ آن گیرند. (یادداشت بخط مؤلف). لبن خاثر؛ شیر خفته. (منتهی الارب). || خواب آلود. (ناظم الاطباء). خواب آلوده.
- ناخفته، نخوابیده. نخفته. مقابل خفته:
درازی شب از ناخفتگان پرس
که خواب آلوده را کوته نماید.
سعدی (بدایع).
|| منجمدشده. راکدشده. (یادداشت بخطمؤلف).
- آب خفته، آب راکد. آب ایستاده. (یادداشت بخط مؤلف). || کج شده. منحنی شده.خمیده. کج و خم. (ناظم الاطباء) (برهان قاطع):
همچو چنبر باد خفته همچو نیلوفر کبود
قد و خدحاسدت از رنج و از بد اختری.
سوزنی.
بدان ماند این قامت خفته ام
که گویی بگل در فرورفته ام.
سعدی (بوستان).
|| غافل. (یادداشت بخط مؤلف):
همی راند تا پیش دریا رسید
مر ایرانیان را همه خفته دید.
فردوسی.
اما دندانی باید نمود تا هم اینجا حشمتی افتد و هم بحضرت نیز بدانند که خوارزمشاه خفته نیست. (تاریخ بیهقی). من که بوالفضلم کتاب بسیار فرونگریسته ام خاصه اخبار و از آن التقاطها کرده و در میان این تاریخ چنین سخنان از برای آن می آرم تا خفتگان بیدار شوند. (تاریخ بیهقی).
خلق نبینی همه خفته ز علم
عدل نهان گشته و فاش اضطراب.
ناصرخسرو.
ملکتی کو را نماند جاودان
ای دلت خفته تو آنرا خواب دان.
مولوی.
شاه خفته است فتنه ای بیدار
چشم دولت ز شاه خفته مدار.
اوحدی.
|| استراحت کرده. غنوده. (یادداشت بخط مؤلف). || خاموش شده. فرونشسته. (یادداشت بخط مؤلف):
از آن همنشین تا توانی گریز
که مر فتنه ٔ خفته را گفت خیز.
سعدی (بوستان).
- امثال:
فتنه ٔ خفته را مکن بیدار.
- آتش خفته، آتش خاموش شده.
- چراغ خفته، چراغ خاموش شده.
|| در نمک و مانند آن خفته. رها کرده در نمک تا طعم آن گیرد، چون: کباب به نمک خفته:
میرود مستانه بر خاکم نمیداند که من
در کفن همچون کباب در نمک خوابیده ام.
ملاقاسم (از آنندراج).
|| پَست: خفته رسته، پست و بلند. || مرده. (یادداشت بخط مؤلف). || دفن شده. (ناظم الاطباء). || از کار بازایستاده. باطل شده. متوقف. (یادداشت بخط مؤلف).
- بخت خفته:
چو بخت خفته یاری را نشایی
چو دوران سازگاری رانشایی.
نظامی.
بخت شوریده ٔ من خفته تر از غمزه ٔ تست
زلف آشفته ٔ تو بسته تر از کار من است.
صائب (از آنندراج).
|| بیحس شده. خدرشده.
- پای خفته، پای خواب رفته.
- رگ خفته، رگ بی حس. کنایه از خدر شده است.
|| (اِ) چالیک و آن بازیی باشد که کودکان کنند و آن دو چوب است یکی بمقدارسه وجب و دیگری بمقدار یک وجب و هر دو سر چوب کوچک تیز باشد. (از برهان قاطع) (از آنندراج).